Александра Гуща родом из агрогородка Велемичи Стоинского района, где живёт около 1600 человек
«Создавала блог лет 6 назад. Изначально хотела просто публиковать фотографии, показывать красоты Полесья. Потом сестра посоветовала рассказывать какие-то интересные факты, истории», – говорит Александра Гуща.
На странице в инстаграм чуть более 600 подписчиков (подписаться тут). На первый взгляд кажется, что это маленькая аудитория. Но на самом деле, для агрогородка, где в основном живут пожилые люди – это хорошая цифра.
В своём блоге девушка поёт песни на белорусском языке, рассказывает о национальных праздниках, таких как «шчодрык», традициях, культуре. Публикует старые черно-белые фотокарточки жителей Велемич с историями или биографией.
На странице также можно увидеть много фотографий домов, заброшенных и жилых, на которых на оконных рамах и калитках осталась своеобразная резьба. А по просьбе людей, которые выехали из деревни, но тоскуют по дому, девушка отправляет им фотографии родительского дома.
Все посты и комментарии Александра пишет только на белорусском языке.
Приведем несколько постов из блога о Велемичах.
Мо ты, Мане, шчо чула новэ. 12 сентября 2020
На фота адзін з самых яскравых пунктаў прыёму малака на вёсцы, тут у цябе не толькі забяруць малако, але і распавядуць усе плёткі: хто і ад каго цяжарны, хто сколькі выпіў, хто выехаў ( “У Польшчу, мой гэ?”), хто памёр (з дакладнай прычынай смерці), курс даляра да мангольскіх тугрыкаў, што сказалі па тв і інш.
Не задаюць тут толькі адно пытанне: чаму ў дзяржаўнай краме малако каштуе за літр 1 р. 50 кап. +/-, а яны здаюць літр за 50 капеек, пры тлустасці малака не меней 3,6 %?
Агратурызм, 30 мая 2019
Для нас нашая прырода – звычайная з’ ява. Але для іншага – цікавы, утульны свет. Таму сучасны турыст любіць агратурызм.
Мы купляем пуцёўкі ў гарачыя пяскі, каб пагрэць свае тлушчы, але ці ж гэта адпачынак? Я з задавальненнем запрашаю на вёску сваіх сяброў. Тут адпачывае душа і цела. Тут ніхто не бяжыць, тут не мае межаў.
Прыязжайце на вёску! Звяртайцеся да сваіх каранёў.
Пра “здурэўшых” пчол, 12 лютага 2019
Даўно ў гэтай борце пчолы не жывуць.
Некалькі гадоў таму, калі пчолы мясцовага пчаляра Васіля здурэлі і паляцелі куды жалы завуць, яны пасялілся ў гэтым “доміку”, але ненадоўга. Гаспадар вярнуў іх ў свой вулей.
Калісьці тут была невялічкая сажалка, дрэў было болей. Але я веру, што ўсё будзе яшчэ лепш, калі мы будзем з вамі берагчы сваю прыроду.
Пра “шчодрэц”,13 студзеня 2019
Сення дзень затоптаных сцежак – шчодрэц. Дзеці аббягаюць ўсю вёску з віншаваннямі, жвава спяваюць вывучаную песню, а потым з пяшчотай і лагоднасцью перабіраюць “заробленыя”ласункі і грошы. Дарослыя чакаюць вечару, каб пераапрануцца і віншаваць па свойму. Шмат вэлэмічан паедуць на Конікі ў Давыд-Гарадок.
Я доўгі час не разумела гэтага свята, любіла спяваць вэлеміцкую “а ў Бога, у Бога”, а рускае “Рожджэство” мяне не вабіла. А Вы любілі шчодроваць? І з якой песняй Вы хадзілі?
P.S. Заўважце, у нас няма агароджы між хатамі, што гаворыць пра давер.
