«Бульвар паўстаў у першай палове 1930-х гг., - распавядае гісторык Андрэй Вашкевіч. – Ён ад пачатку меў некалькі функцый. Трэба было даць месца адпачынку для гродзенцаў і абараніць Замкавую гару ад спаўзання ў Нёман. Бульвар разам з «лесвіцай закаханых» стаў візітоўкай Гродна.
Публіцыст Юзаф Мацкевіч у лютым 1936 г. пісаў у віленскім «Слове», што гродзенцы ганарацца сваёй наберажнай і такой не мае нават Вільня. Бульвар і сёння выконвае свае функцыі. Яго аднаўленне з пункту гледжання эстэтыкі лічу цалкам мэтазгодным і апраўданым».
Цікава, што ініцыятыву па ачышчэнні берага пачалі прыкладна год таму самі мясцовыя жыхары, пачысціўшы невялічкі адрэзак у 20 метраў насупраць свайго дома. Як бачым, на добрую справу нарэшце адгукнуліся і камунальнікі.
Праблемаў, праўда, дагэтуль застаецца багата. Гэта і непрыхаваныя трубы ў раёне Каложы, з якіх сцёкі выцякаюць наўпрост у Нёман, пакідаючы адпаведны пах, і дзікія зарасці хмызняку, якія пазаставаліся сям-там, і масляныя плямы ўперамешку з брудам, якія ўтвараюцца ў невялічкіх бухтачках каля берага.
Разам з тым, калі справа будзе даведзеная да канца, гродзенцы атрымаюць новую, а дакладней «добра забытую старую» візітоўку горада. Каменная наберажная са сходамі амаль дакладна стане не толькі ўлюбёным месцам для закаханых парачак, але і дзяжурным пунктам для вясельных фатографаў.
