14.03.2016 / 12:03

Пробашч парафіі ў вёсцы Росіца Верхнядзвінскага раёна айцец Чэслаў Курэчка лічыць, што чалавеку варта рабіць зямлю прыгажэйшай. Тут галоўнае — не нашкодзіць прыродзе.

Калі святар 8 гадоў таму прыехаў працаваць у Росіцу, адразу за касцёлам быў вялікі сметнік. Зараз тут выкапаныя сажалкі, кругом цвітуць кветкі.

У мінулым годзе было ўпершыню праведзенае свята кветак «І кветкі хваляць Пана». Гэта свята плануецца зрабіць традыцыйным. Акрамя гэтага, сёлета тут пройдзе свята буслоў.

Напярэдадні 8-га сакавіка мы пагутарылі з айцом Чэславам пра тое, як яму ўдалося ўпарадкаваць і стварыць на месцы былой звалкі кветнік.

Кожная травінка, раслінка, і птушкі — усё гэта след нашага Стваральніка, Бога. Калі я прыехаў працаваць у Росіцу, кругом былі сметнікі, усё высыпалася за касцёл, усё што ў людзей было: і вёдры, і бутэлькі, і пакеты поліэтыленавыя… Смецце даходзіла аж да сценаў касцёла, зазначае святар.

Завёўшы нас за касцёр, айцец Чэслаў паказвае найбольш праблемнае месца ў мінулым росіцкую звалку, на якую вясковыя людзі цягнулі ўсё барахло са сваіх падворкаў.

Тут стаяла зарослае травой балота, далей за якім каталіцкія могілкі. Да іх немагчыма было даехаць, нават трактары правальваліся. І першая праца, якую я вырашыў зрабіць, — навесці парадак у гэтым месцы. Каб гэта святое росіцкае месца было прыгожым, кажа ён.

А як мясцовыя жыхары аднесліся да вашай ідэі навесці тут парадак?

Калі пачынаў, то ўсе пасміхаліся, маўляў, усім было добра, а ён тут нешта робіць. Ці атрымаецца ў яго? Ну, я працаваў, тэхніка працавала раённая… А мужчыны сядзелі групкамі па тры — чатыры чалавекі, курылі цыгарэты, і назіралі, што гэта ён тут выдумляе. А кругом былі выкапаныя ямы, паднятыя карчы, камяні…

Каб цяпер такое нанова рабіць, нават не ведаю (айцец Чэслаў хапаецца за галаву). Гэта так напэўна праз мяне сам Бог дзейнічаў, што я ішоў напралом.

Вось і раней усе бачылі гэты сметнік, але ніхто нічога не рабіў, каб яго прыбраць. Чаму патрэбны быў ваш прыезд, каб арганізаваць усё гэта?

Ну, сябе хваліць не выпадае (смяецца).

Як кажуць, вочы баяцца, а рукі робяць. Калі чалавек нешта сабе пастанаўляе, калі ён упарты, то дасягне гэтай мэты. І мне гэта, дзякуй Богу, удалося. І цяпер, дзе было найстрашней, стала найпрыгажэй. А ўсё гэта людскія рукі, наша жаданне, сумесная праца.

А якая прыгажосць тут летам!

Далей айцец Чэслаў пачынае пералічваць расліны, пасаджаныя ў гэтым месцы.

А колькі наогул відаў раслін ёсць у Росіцы?

Я далічыў да двухсот, а потым збіўся. Думаю, зараз недзе каля трох соцень.

А як зараз паступаюць мясцовыя жыхары. Так і выкідаюць смецце ў навакольныя кусты?

А не, цяпер культурна ў нас. Смецце выкідваецца ў спецыяльныя ямы. Калі яны запаўняюцца, то іх засыпаюць і капаюць новыя. І ўсе стараюцца прыгажосць трымаць каля сваіх дамоў. Нават кветкі ў мяне бяруць, каб пасадзіць.

А вам дапамагаюць?

Так, больш сталі прыхінацца да мяне. І старыя бабулькі, і дзеткі, і настаўнікі… Зараз ужо і запрашаць не трэба, самі прыходзяць, пытаюць: «Можа, ойча, што дапамагчы трэба, маем пару вольных гадзін?» Я кажу: «Калі ласка» — і паказваю што дзе трэба зрабіць. І студэнты падчас канікулаў мне дапамагаюць, і памежнікі (непадалёк ад Росіцы праходзіць мяжа з Латвіяй), і навучэнцы семінарыі, і міністранты з Барысава, мае любімыя памочнікі. Цяпер шмат хто з іх вучыцца на ксяндзоў, але Росіца для іх была добрай загартоўкай. Тут яны прайшлі агонь, ваду і медныя трубы (смяецца).

А як вам удаецца знаходзіць падыход да людзей? Бо да вас жа едуць людзі з розных куткоў Беларусі?

Я ўсіх люблю, за ўсіх малюся, усіх запрашаю, усіх частую. Такі ў мяне характар, я тут не прыкідваюся. Я звычайны вясковы чалавек, з Загоршчыны, з Браслаўшчыны. Я жыў у вёсцы, бачыў гэту ўсю працу людскую, у полі, у гародзе…

Трэба рабіць зямлю прыгожай, трэба даваць ёй дыхаць. Бо яна наша маці, трэба яе любіць, бо яна нас корміць, на ёй мы жывём, і трэба каб квітнела наша зямелька…

Працу айца Чэслава Курэчкі заўважылі і ўлады, ён абіраўся «Чалавекам года Віцебшчыны», а ў пачатку гэтага года атрымаў прэзідэнцкую прэмію «За духоўнае адраджэнне». У мінулым годзе ўлады паклалі ў Росіцы новы асфальт.

Даведка:

Росіца — вёска ў Верхнядзвінскім раёне, на мяжы з Латвіяй. У 1943 годзе карнікі падчас аперацыі «Зімовы цуд» спалілі сяло разам з жыхарамі. У агні загінулі тады 1528 чалавек, шмат каго вывезлі ў канцлагер. У агні тады загінулі два каталіцкія святары — Антоні Ляшчэвіч і Юры Кашыра. Яны маглі выратавацца, але вырашылі да канца заставацца са сваімі вернікамі.

Росіцкі храм доўгі час быў занядбаны, пасля атрымання Беларуссю незалежнасці пачалося яго аднаўленне.

Автор:
Фотограф:
Зміцер Лупач, відэа Леанід Юрык
Листайте дальше, чтобы прочитать следующую новость